آیا دانشگاه های استرالیا پس از پاندمی به حالت عادی باز خواهند گشت؟
آنچه در دانشگاه ها “عادی” محسوب می شود، پس از قرنطینه ها و محدودیت های ناشی از ویروس کووید 19 هم برای دانشجویان و هم برای کارکنان دانشگاه به شدت تغییر کرده است.
پس از دوسال آموزش آنلاین، نه تنها دانشجویان، بلکه بسیاری از کارکنان دانشگاه نیز مشتاق هستند هرچه سریعتر با اپلیکیشن های آموزش آنلاین خداحافظی کرده و در سال 2022 به محیط دانشگاه بازگشته و به شرایط “عادی” نزدیک تر شوند.
تیتو امبیو (Tito Ambyo)، استاد روزنامه نگاری در دانشگاه RMIT می گوید: “بودن در کنار دانشجویانی که در مورد موضوعاتی همانند شما مشتاق و هیجان زده هستند، بسیار انرژی بخش است. اما اکنون، مخصوصا کلاس هایی که دانشجویان در آن ها دوربین خود را روشن نمی کنند، بسیار خسته کننده است”.
اما آنچه در فضای دانشگاهی “عادی” محسوب می شود، در طول پاندمی تغییر کرده است و بازگشت به دانشگاه ها لزوما برای اساتید و مدرسان مایه ی فراغ بال نخواهد بود.
از زمانی که دانشجویان بین المللی که مشغول به تحصیل در استرالیا بودند، برای اولین بار از شروع لاک داون و بسته شدن مرزهای استرالیا در مارچ 2020، در دسامبر گذشته شروع به بازگشت به استرالیا کرده اند، بسیاری از کارکنان دانشگاه مشغول برنامه ریزی برای طرحی ترکیبی بوده اند که طی آن تدریس همزمان به صورت حضوری و آنلاین صورت گیرد.
اتحادیه ی ملی آموزش دانشگاهی می گوید رواج آموزش دوگانه (آنلاین و حضوری) منجر به استثمار کارکنان دانشگاه می شود، زیرا زمان و انرژی ای که آن ها برای آموزش دانشجویان هم به صورت حضوری و هم به صورت آنلاین صرف می کنند، به طور مناسب جبران نمی شود.
دکتر الیسون بارنز (Dr. Alison Barnes) رئیس اتحادیه می گوید تحقیقی که توسط این اتحادیه صورت گرفته است، نشان می دهد که چرخش به سمت آموزش آنلاین باعث افزایش قابل توجه حجم کار و همچنین افزایش اضافه کاری بدون دستمزد شده است. این موضوع، به همراه عدم حمایت از جانب دانشگاه ها تعادل کار و زندگی را برای کارکنان دانشگاه ها بر هم زده است و آن ها در ساعات غیر کاری نیز درگیر مسائل دانشگاه هستند. بارنز می گوید “کارکنان دانشگاه، افزایش استرس و اضطراب را گزارش داده اند و برخی از آن ها در زیر فشار کار له شده اند”.
اجتماعی شدن (Socialising) در محیط کار رخ می دهد
کارکنان دانشگاه نگرانی دیگری نیز دارند. اساتیدی که آنلاین تدریس می کنند معتقدند بخشی از خستگی مفرط آن ها به دلیل این است که ساعات طولانی به صفحه ی کامپیوتر خیره می شوند. اما نگرانی مهم دیگر این است که چگونه می توان از حقوق معنوی محتوای کلاس های آنلاین محافظت کرد.
برخی اساتید معتقدند دانشگاه می تواند به سادگی آ ها را اخراج کرده و از محتوای آموزشی که به صورت آنلاین منتشر کرده اند استفاده کند. از این رو آن ها به شدت نگران آینده ی شغلی خود هستند.
الیزابت بروگان (Elizabeth Brogan)، استاد پرستاری در دانشگاه تکنولوژی سیدنی می گوید تدریس آنلاین ایجاد روابط بین دانشجویان را نیز بسیار دشوار کرده است و این باعث می شود تحصیل برخی از مهارت هایی که دانشجویان باید در طول تحصیل خود در دانشگاه به دست آورند، عملا منتفی شود.
او می گوید: “دانشجویان نمی توانند رابطه ای را که از طریق صحبت با همکلاسی های خود در محیط دانشگاه تشکیل می شود را به دست آورند. مهارت های روابط بین فردی جزو برنامه ی درسی رشته ی پرستاری است و این رشته نیاز به افرادی با مهارت های اجتماعی بالا دارد”.
بروگان همچنین نگران دسترسی همه ی دانشجویان به اینترنت مناسب است که می تواند دسترسی آنان به کلاس های درس را با اخلال مواجه سازد.
البته تدریس آنلاین مزایایی نیز دارد. دانش آموزان درونگرا می توانند مشارکت بیشتری داشته باشند و تکنولوژی دیجیتال می تواند در غنی تر کردن محتوای درسی نقش مثبتی داشته باشد.
برخی معتقدند تدریس آنلاین دسترسی دانشجویان به محتوای آموزشی را تسهیل می کند و همچنین دانشجویان بین المللی ممکن است در برخی موضوعات حساس، راحت تر در مباحث شرکت نمایند. برای مثال در چین دانشجویان ممکن است تمایلی به شرکت در بحث های حقوق بشر نداشته باشند، اما در کلاس های آنلاین از آنجایی که امکان مخفی ماندن فردی که صحبت می کند وجود دارد، دانشجویان می توانند به راحتی در این مباحث شرکت نمایند.
به هر جال نظر اکثریت این است که مزایای آموزش آنلاین از معایب آن از جمله وجود نداشتن آنجه در ارتباط بین فردی حضوری اتفاق می افتد، کمتر است.
متخصصسن آموزش معتقدند آموزش عالی خواه آنلاین باشد و خواه حضوری، باید با نیاز های دانشجویان هماهنگ باشد.
اندرو نورتون (Andrew Norton) استاد دانشگاه ANU، نتایج “بررسی تجربه ی دانشجویان” که توسط دولت فدرال انجام شده است را تحلیل کرده است. این نتایج نشان می دهند که در سوالات مربوط به تدریس در طول کووید 19، تنها “کاهش نسبتا اندکی” در میزان رضایت وجود داشته است.
او می گوید: “من فکر می کنم بخشی از مشکل در تدریس آنلاین است که به دقت برنامه ریزی شده و همه ی تکنولوژی های مناسب را در اختیار دارد و در واقع بسیار خوب است. اما آنچه تعداد زیادی از دانشجویان در سال گذشته تجربه کردند – احتمالا امسال به میزان کمتری – کورس هایی بودند که قرار بود به مدت چند هفته در خود دانشگاه برگزار شوند اما در عوض به صورت آنلاین ارائه شدند.
نورتون می گوید کاهش بودجه ی دولتی برای تحصیلات عالی ممکن است دانشگاه ها را تشویق کند تا کلاس های بزرگتری را برگزار کنند که می تواند منجر به برگزاری آنلاین کلاس ها برای کاهش هزینه ها شود.
گلن سی سوج (Glenn C Savage) استاد دانشگاه وسترن استرالیا می گویند دانشگاه ها باید برای پیشرفت مهارت های اساتید در تدریس آنلاین حمایت بیشتری ارائه دهند.
او می گوید: “من فکر می کنم دانشگاه ها به تدریج از این موضوع بیشتر آگاه می شوند که بین آموزش آنلاین و آموزش آنلاین خوب تفاوت های بزرگی وجود دارد”.
او معتقد است دانشگاه ها با در پیش گرفتن روش تدریس دوگانه (آنلاین و حضوری)، با ریسک از دست دادن دانشجویان روبرو هستند. “اگر تدریس به صورت آنلاین ادامه پیدا کند و دانشجویان شانس استفاده از فضا ها و امکانات فیزیکی دانشگاه را نداشته باشند، ممکن است با خود فکر کنند چرا به دانشگاه محلی خود بروم و دانشگاه دیگری را انتخاب نکنم؟”
