برنده، بازنده و بازنده های بزرگ دارد
لئو تولستوی کتاب معروف آنا کارنینا را اینگونه شروع می کند: “خانواده های خوشبخت همه مثل هم هستند، اما هر خانواده ی بدبختی با خانواده ی بدبخت دیگری تفاوت دارد”.
این نویسنده ی روس در سال 1877 این جملات را گفت، اما در سال 2021، همین جملات توضیحی بسیار مناسب برای خانواده ی دانشگاه های استرالیا – و تاثیر متفاوت پاندمی بر آن ها – است.
برخی از دانشگاه ها از شروع پاندمی درآمد بیشتری داشته اند، و در همین حال روسای برخی از دانشگاه های دیگر بسیار نا راضی هستند. دلایل این امر بسیار پیچیده هستند و محدود به از دست دادن دانشجویان بین المللی نمی شوند.
برخی از دانشگاه ها پیش از سال 2020 طرحی برای دوران احتمالی پاندمی داشتند و برای آن ورک شاپ هایی برگزار کردند، در حالی که سایرین چنین آمادگی ای نداشتند.
از طرف دیگر دانشجویان نیز احساس می کنند فرصتی که یک بار در زندگی رخ می دهد را از دست داده اند و چرا با وجود اینکه لاک داون ها برداشته شده اند، اما باز هم آن ها از زندگی در محیط دانشگاه محروم هستند.
در سال 2020، دانشگاه های استرالیا 5.1 درصد از درآمد سال 2019 را از دست دادند. برخی از دانشگاه بسیار بیش از این درصد از دست دادند.
برنده ها
بر اساس تحلیل گزارشی از 37 دانشگاه دولتی استرالیا (از میان 39 دانشگاه دولتی این کشور) در سال 2020 که توسط دانشگاه ملبورن انجام شد، تنها هشت دانشگاه افزایش درآمد داشته اند.
این لیست از برنده ها، شامل سه دانشگاه در ایالت استرالیای جنوبی (South Australia)، دانشگاه کاتولیک استرالیا و چهار دانشگاه منطقه ای بوده اند (دانشگاه چارلز داروین، دانشگاه کویینزلند جنوبی، دانشگاه ساحل سان شاین و دانشگاه نیو انگلند).
دانشگاه ادلاید تنها عضو از دانشگاه های “گروه هشت” است که در این دسته قرار می گیرد.
این هشت دانشگاه نیز بهترین عملکرد خود را در تغییرات در فاندینگ دولتی که دانشگاه ها برای دانشجویان داخلی دریافت می کردند داشتند.
با این حال آن ها نیز بیشتر کلاس ها را از راه دور برگزار کردند و سوال هایی در مورد انگیزه ی اصلی این تصمیم نیز بوجود آمده بود.
آموزش از راه دور، اصلی ترین نگرانی دانشجویان و خانواده های آن ها در دو سال گذشته و در طول پاندمی بوده است.
بازندگان کوچک
14 دانشگاه نیز به طور متوسط کمتر از 5.1 درصد درآمد از دست داده اند. این درصد نیز همچنان ضرر محسوب می شود، اما تصویر مالی آن ها بهتر از بسیاری از دانشگاه های دیگر است.
این لیست شامل سه دانشگاه از “گروه هشت” و تعداد زیادی از موسسه های منطقه ای یا حومه ای و تکنیکال هستند، از جمله:
-
- دانشگاه سیدنی
- دانشگاه کویینزلند
- دانشگاه موناش
- UTS
- RMIT
- دانشگاه مک کواری
- دانشگاه وسترن سیدنی
- دانشگاه سویینبرن
- دانشگاه ویکتوریا
- دانشگاه نیوکسل
- دانشگاه جیمز کوک
- دانشگاه مرداک
- دانشگاه ادیث کوان
با وجود اینکه این دانشگاه ها بهتر از بقیه عمل کرده اند، اما کلاس های حضوری نسبتا کم بودند.
بازنده های بزرگ
از لحاظ آماری، دانشگاه ملی استرالیا با از دست دادن 17.4 درصد از درآمد خود، با اختلاف از سایرین قرار می گیرد. این دانشگاه، یکی از چهار دانشگاه “گروه هشت” است که با مشکلات مالی مواجه هستند. دانشگاه نیو ساوث ولز، دانشگاه وسترن استرالیا و دانشگاه ملبورن نیز سه دانشگاه دیگر از دانشگاه های “گروه هشت” هستند که دچار مشکلات مالی شده اند.
به خاطر داشته باشید که این دانشگاه ها در تحقیقاتی که در طول پاندمی کووید 19 بسیار حیاتی بود نقش داشتند، بنابراین موقعیت مالی آن ها اهمیت ویژه ای دارد.
سایردانشگاه هایی که بد ترین مشکلات مالی را داشته اند عبارتند از:
- دانشگاه گریفیث
- دانشگاه کرتین
- دانشگاه ساترن کراس (Southern Cross University)
- دانشگاه تاسمانیا
- دانشگاه چارلز استوارت
- دانشگاه سنترال کویینزلند
- دانشگاه ولونگانگ
- دانشگاه دیکین
- دانشگاه فدریشن 0Federation University)
- دانشگاه لاتروب
- دانشگاه تکنولوژی کویینزلند (QUT)
وزیر سابق آموزش فدرال اعلام کرده است 10 میلیون دلار برای شراکت در تحقیقات صنعتی تخصیص خواهد یافت. او از دانشگاه های استرالیا خواسته است دانشگاه استنفورد در ایالات متحده (که محل تولد گوگل است) را الگو قرار داده و از “برج های عاج خود پایین بیایند” و در صنعت مشارکت نمایند.
بسیاری از موسسات استرالیایی برای تامین بودجه ی تحقیقات بر شرکای بین المللی تکیه دارند و البته مدل بودجه سازی سیستمیک بلند مدتی نیز وجود دارد که پولی که از دانشجویان بین المللی به دست می آید، تنها پاسخ حقیقی برای این بخش است.
آیا می توان انتظار تغییری را داشت؟
روسای دانشگاه ها از حجم تحقیقات تکراری یا با کیفیت پایین شکایت دارند. اما با توجه به شرایط، کار زیادی نمی توان در این مورد انجام داد.
اکثر توافق نامه های شرکتی از دانشگاه ها می خواهند لیست کارکنان تمام وقت خود را ارائه دهند. این لیست شامل کارکنان موقت و یا ترمی نمی شود که بیش از 50 درصد از کارکنان را تشکیل می دهند.
و اکثرا سیستم 40:40:20 را دارند، یعنی 40 درصد از زمان صرف تحقیقات شده، 40 درصد از زمان برای تدریس و 20 درصد نیز صرف امور اداری می شود.
به این معنی که همه هم محقق هستند و هم مدرس، صرف نظر از این که در کدام یک از این دو کار توانایی بیشتری دارند.
برخی از روسای دانشگاه ها مدت زیادی است که علاقه دارند این موضوع را تغییر دهند، اما در مقابل آن ها نیروی کار بسیار قدرتمندی قرار گرفته است.
اگر به دنبال زمان مناسبی برای شروع این دعوا باشیم، سال 2022 بهترین زمان است.
اما یک موضوع را می توان با قطعیت گفت: سال 2022 سال بسیار شلوغی برای خانواده ی دانشگاه ها خواهد بود.
